Historia Kładki Kapeluszników

Pod koniec XIII wieku we Wrocławiu w ramach budowy fortyfikacji miejskich poprowadzono wody rzeki Oławy, tworząc tzw. Czarną Oławę. Pełniła ona rolę fosy miejskiej, okalała rynek Starego Miasta. Wybudowano na niej liczne drewniane oraz murowane mosty i kładki, przy każdym przejściu wznoszono bramę. Nieistniejące już mosty i kładki miały ciekawe nazwy m.in. Kładka Kapeluszników (Hutmachersteg).
Obecnie kładka ta znajduje się na skrzyżowaniu ulic Kazimierza Wielkiego z ciągiem ulic Szewską i Widok przed dawną Bramą Menniczą, która stanowiła przejście w stronę Starego Miasta, gdzie w późnym średniowieczu zaczęto wznosić zabudowania.
Przy północnym odcinku Szewskiej, znajdowały się w XIII wieku dwory książęce, określane jako curia. W tym czasie powstała też tzw.„moda dworska”, przy domach panujących otwierano olbrzymie pracownie wytwarzające stroje.
Nazwa Kładki Kapeluszników najprawdopodobniej nawiązywała do licznych zakładów rzemieślniczych, modniarskich, które znajdowały się w ciągu ulicy Szewskiej, dawniej kapelusz był nieodłącznym elementem stroju zarówno kobiet jak i mężczyzn.
W 1792 roku kładka została przebudowana na most ruchomy. Wody Czarnej Oławy z czasem stały się miejscem gdzie wylewano pomyje, ścieki, kanał był pełny nieczystości. Po epidemii cholery w 1866 roku fosę osuszono i całkowicie zasypano, na jej miejscu wytyczono dodatkową ulicę.

Kładka Kapeluszników - nr 16